Als je mij een beetje kent en of volgt zul je vast gemerkt hebben dat ik een groot liefhebber ben van de gedichten van Rumi. Ik voel me er door geraakt. Elke keer realiseer ik me hoe gevoelig ik ben op dit stuk. Soms word ik er blij van. Naast blijdschap zijn er natuurlijk nog meer emoties en gevoelens.
Het leren herkennen, erkennen en openstaan voor gevoelens en emoties is nogal een dingetje voor veel mensen. Ik heb gewoon niet geleerd wat het is om iets te voelen. En hoe voelen dan voelt ? Daarmee heb ik ook niet het verschil geleerd tussen bijvoorbeeld boosheid, verdriet, angstig zijn, afschuw of verbazing. Boosheid heeft bijvoorbeeld veel verschillende uitingsvormen. Van geagiteerd tot bijvoorbeeld eruptio.
Vijftig tinten, maar dan anders
Geweldig en een intens mooi woord: eruptio. Maar wat dacht je van frustratie, drift, ergernis, woede, razernij of zelfs agressie. De meeste ken ik van een onderdrukte vorm. Geen van deze vormen mocht er zijn. Want brave meisjes worden niet boos. Brave meisjes mogen vooral blij zijn. Die ken ik heel goed en het gaat me makkelijk af. Je moet heel sterk zijn om je emoties onder controle te houden en het Brave & Bold masker op te houden. Ik heb er een prijs voor betaald. Maar dat werkt uiteindelijk ook niet. Voor mij.
Op internet ontdekte ik trouwens nog een nieuw woord toen ik aan het googlen was: affectfobie! Daar vond ik ook weer van alles van ?. Machtig interessant onderwerp in die emotionele rollercoaster wat ik af en toe voel. Het mag er zijn tegenwoordig. Klinkt misschien zweverig, maar wat is het een prachtig proces waar ik in zit. Om te relativeren, niet te blijven hangen, maak ik regelmatig gebruik van quotes en andere wijze woorden. En als het om emoties gaat dan is dit prachtige gedicht van Rumi echt een hele fijne. Daarom deel ik hem graag met je.
Mens-zijn is een herberg
Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast
Een vreugde, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt
Als een onverwachte bezoeker
Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij!
Zelfs als het een hoop zorgen zijn
Die op gewelddadige wijze al het meubilair in je huis slopen
Behandel dan nog steeds elke gast met respect.
Hij ruimt misschien wel bij je op
Voor een nieuwe verrukking
De sombere gedachte, de schaamte, het venijn
Ontmoet ze met een glimlach bij de deur
En vraag of ze binnen willen komen
Wees dankbaar voor wie er komt
Want ieder van hen is gestuurd
Als een gids uit het onbekende.
Dit gedicht ontdekte ik tijdens mijn NLP-opleiding. Sinds die tijd gebruik ik hem voor mezelf maar ook regelmatig in mijn coaching. Vooral als antwoord op de vraag: maar, hoe dan?
Eenzaamheid
Emoties en vooral het ‘voelen’ kan gepaard gaan met weerstand. En eenzaamheid. Ook voor jou herkenbaar? Ik kom uit een omgeving waarbij emoties lastig, ingewikkeld en moeilijk waren. Opgevoed in een systeem met de mentaliteit van ‘aanpakken, maak je zelf eens nuttig, laat je handen wapperen en niet zeuren maar poetsen’, heb ik nooit echt geleerd wat de functie van emoties zijn. Mij is voorgeleefd dat dat emoties onderdrukt en verdoofd werden. Helder is dat ik dit niet wil doorgeven aan de volgende generatie. En weer komt de vraag, maar hoe dan?
Voel wat ze te vertellen hebben. En vooral welke behoefte er onder zit. Pas later in mijn leven heb ik meegekregen dat emoties en gevoelens wegwijzers zijn. Mij dichter bij mijn eigen behoeften en verlangens brengen. Maar ook mijn grenzen en kwetsbaarheid aangeven. Want kwetsbaar zijn we allemaal. Ook als we van alles bedenken en doen om het niet te zijn.
Wat is jouw strategie? Wat doe jij met je emoties en gevoelens? Is het vluchten voor, vechten tegen, zwelgen in, ontkennen van… of heb je iets anders bedacht? Werkt dat voor je? Wellicht kan je aan de hand van de gedicht je mening over het omgaan van emoties anders leren bekijken. Het is het onderzoeken waard. Dit gedicht kan je daarbij helpen.