De toekomst is de tijd die na het huidige moment komt. Het tegengestelde hiervan is het verleden, wat voor het heden was. Voor mij is dit moment een snijpunt van verleden, toekomst en vooral het heden.
Verleden en loslaten
Op het werk voelt het alsof ik met een afscheidstournee bezig ben. Ik neem daar ook ruim de tijd voor. De langer dan 21 jaar Emilie Knappert, Mid West Groep, ID-College en later mboRijnland hebben mij niet alleen als werknemer maar ook als persoon gevormd. Afscheid nemen en stil staan bij alle mooie herinneringen voelt intens aan en gaat samen met gemengde gevoelens. Ik realiseer me dat ik vooral die bijzondere kleine momenten ga missen. Vooral de laatste weken voor de grote zomervakantie hebben veel memorabele momenten, met als hoogtepunt de diplomering van mijn laatste groep als studieloopbaanbegeleider.
Eind is in zicht
Daarmee komt ook de zomervakantie steeds meer in zicht. Er moet nog heel veel gebeuren. De laatste (her)examens. Gaat het toch lukken? De spanning van de dossier controle. Opluchting en veel blijdschap, ook binnen het team. Ik realiseer me dat dit de laatste keer is dat ik de eer heb de diploma’s uit te reiken. Nog één keer dit moment van spanning en opwinding. Doorgaans heb ik geen moeite om te praten. Tijdens de diplomering is dat anders. Er komt een extra dimensie bij. De ouders en andere dierbaren zijn aanwezig. Meestal kijken ze me hoopvol aan. Ik voel ze denken: “Wat gaat ze zeggen over mijn kind?”
Hip en cool
Mijn bijdrage aan de vorming en voorbereiding op de arbeidsmarkt van hun “kinderen” heb ik altijd als heel speciaal en betekenisvol ervaren. Hun kinderen zijn mijn studenten. Ze hielden me jong, scherp, hip en cool. Ze hingen aan mijn lippen of liepen als een boog om me heen. Maar bovenal deelden ze met mij hun verhalen en dromen. En zeker als er geen sociale maskers waren lieten ze een stukje van hun ziel zien. Mooie mensen en mooie verhalen. Van alle mooie verhalen zullen de “smoesjes” en vindingrijkheid me het meeste bijblijven. Vaak stiekem, en soms openlijk, heb ik hier vreselijk om moeten lachen. Ik heb het echt niet over de klassieke mijn band was lek of de bus wachtte niet op mij.
Echt contact
Natuurlijk wist ik waar ik het over had tijdens de lessen. Dat scheelt. Als je nog een beetje met smeu kunt vertellen maakt dat ze nog net iets langer hun aandacht konden vasthouden. Ik ben ook vrij duidelijk en kan goed plannen en organiseren. Maar dat kunnen de meeste docenten wel. Mijn geheim is het “echt contact” maken en aandacht voor ze hebben. Met humor. Daardoor won ik het vaak van de grootste vijand van onderwijs en communicatie: de mobiel en alle prikkels die door alle schermen op mijn studenten afkomen.
Elk einde is eveneens een nieuw begin
Met de diplomering neem ik afscheid van hun kinderen en mijn studenten, die klaar zijn voor de arbeidsmarkt of vervolgonderwijs. Voor mij heeft dit afscheid nog een extra dimensie. Ik neem ook afscheid van mijn team, collega’s en werkgever en sluit na 21 jaar een deel van mijn passie voor groei en ontwikkeling af die ik op een andere wijze wil gaan invullen. Ik ben volop bezig geweest met de voorbereiding voor het nieuwe en ben al begonnen omdat ik geleerd heb dat je soms nooit klaar bent voor iets nieuws. Dat is een moment dat nooit komt. Eigenlijk is het vrij logisch. Het gaat erom dat je gewoon een eerste stap zet. Het nieuwe vormt zich vanzelf wel.