“Het is binnenkort alweer dertig jaar geleden, mam” hoorde ik mijn oudste dochter Rhea Hugens zeggen. De jongste vroeg of ik daar nog iets mee ging doen. En nog meer vragen. Die hoorde ik niet eens. In plaats daarvan ging ik in discussie. “Nee, jullie vergissen je. Dat kan toch niet. Zo oud ben ik nou ook weer niet”.
Ik was er volledig van overtuigd dat het pas 25 jaar was. Voor de zekerheid ging ik ook nog terugrekenen. Mijn verhuizing vanuit de studentenflat in Rotterdam. Het samenwonen in Amsterdam. In de Bijlmer. Trouwen in Woerden. Moeder worden in Voorhout. De meiden hadden gelijk. Het is alweer 30 jaar.
De Bijlmerramp. Reden voor mij om even in mijn oude fotoboek te duiken. Om het moment terug te halen. Te denken aan de vrienden die toen op visite waren en die ik na de scheiding nooit meer heb terug gezien. De maaltijd die ik toen voor hen had gekookt. Studio Sport op de achtergrond. Wijn. Het rennen. Zelfs de geur kan ik nog ophalen. Sommige dingen vergeet je nooit.
De ruis van het leven
En toch raken ze op de achtergrond in de ruis van het leven. Weird en geweldig tegelijkertijd om hier dan door mijn dochters aan herinnerd te worden. Zij die in de bloei van hun leven staan. Op kamers. Studeren. Een rijk sociaal leven. Gesteund om hun hart te volgen en alle ruimte om hun eigen keuzes te maken.
Ik met mijn ‘lege-nest-gebeuren’. Ik die altijd dacht dat ik nog genoeg tijd zou hebben om mijn ding te doen als de meiden groter waren en minder aandacht nodig zouden hebben. De laatste klopt. Maar heb ik nog genoeg tijd? Genoeg tijd om mijn missie uit te dragen. Om mijn bijdrage te leveren. Om mijn kansen te grijpen. En ook om mijn waarde terug te zien in wat ik aan het creëren ben.
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik enorm veel spijt ga hebben als ik dit moment niet pak. Nu. Spijt als de belemmerende gedachten overnemen dat niemand op mij zit te wachten. Een alleenstaande moeder die niets bijzonders heeft gepresteerd dan met warmte en aandacht haar dochters opvoeden en te genieten van de kleine momenten in het leven.
Met het terugblikken van de Bijlmerramp kwam bij mij weer het besef dat de tijd niet stil staat. Ik leer steeds vaker iets van de meiden. In plaats van andersom. En zo zijn ook bijna 23 jaar van het moederschap voorbijgevlogen.
Dit jaar ook. Voorbij gevlogen. Veel stond in het teken van afscheid. Indrah Hugens op kamers. Afscheid van mijn vader. Alweer bijna 6 maanden. Het lijkt wel alsof het bijna Kerst is. Ik vermoed nog een dag of 70. Tel zelf maar even. Ik ben nooit goed geweest in rekenen.